ذخیره انرژی خورشید با ماده&zwnjای بُلوری - وبلاگ مونوپاد

به گزارش وبلاگ مونوپاد، این نوآوری راه را برای گستره کاملا جدیدی از کاربرد ها باز می نماید که در آن ها باتری ها یا سایر فناوری های موجود کارایی ندارند یا خیلی پرهزینه هستند.

این ماده انرژی را جمع آوری و ذخیره می نماید و در صورت لزوم، انرژی را خیلی سریع آزاد می نماید

محققان روشی کشف نموده اند که با آن می توانند انرژی خورشید را بدون احتیاج به اجزای الکترونیکی، سالیان سال ذخیره نمایند. محققان دانشگاه لنکستر پس از آنالیز نوعی ماده بلوری که معمولا برای تصفیه یا نمک زدایی آب به کار می رود متوجه شدند که این ماده برای دریافت و ذخیره سازی انرژی خورشید بسیار کارساز است.

این نوآوری راه را برای گستره کاملا جدیدی از کاربرد ها باز می نماید که در آن ها باتری ها یا سایر فناوری های موجود کارایی ندارند یا خیلی پرهزینه هستند. به عنوان مثال با استفاده از این ماده در روکار ساختمان ها می توان در تابستان انرژی گرمایی خورشید را ذخیره کرد و سپس در زمستان آن را مصرف کرد.

این محققان می گویند یک کاربرد بالقوه دیگر، کشیدن لایه ای نازک و شفاف از جنس این ماده روی شیشه های خودرو است تا در صبح های سرد یخبندان، یخ های روی شیشه را به سرعت ذوب کند. سامانه هایی که در مکان های دوردست قرار دارند یا به شبکه برق دسترسی ندارند نیز می توانند با بهره برداری از قابلیت این ماده، انرژی را برای مدتی طولانی ذخیره نمایند.

دکتر جان گریفین از دانشگاه لنکستر و یکی از محققان ارشد این پژوهش می گوید: کارکرد های این ماده تا اندازه ای شبیه مواد تبدیل حالت است که برای گرمازایی در گرم نماینده های دست به کار می فرایند. گرم نماینده های دست را باید گرم کرد تا از نو شارژ شوند، ولی مزیت این ماده در این است که مستقیم از خورشید انرژی مفت و مجانی می گیرد.

هیچ گونه قطعه متحرک یا الکترونیکی هم ندارد بنابراین در ذخیره سازی و پخش انرژی خورشید هم هیچ اتلافی نیست. این ماده انرژی را جمع آوری و شبیه فنر فشرده ذخیره می نماید یعنی در صورت لزوم انرژی را خیلی سریع آزاد می نماید. برای آزاد شدن انرژی فقط کافی است اندکی گرما برای تحریک به آن اعمال کرد.

این گروه تحقیقاتی توانست انرژی خورشیدی را در دمای اتاق به مدت چهار ماه در این ماده ذخیره کند، ولی طبق برآورد آنها، می توان این مدت را به چهار سال و نیم افزایش داد.

جزییات این تحقیق به صورت مقاله در مجله مواد شیمی چاپ شده است.

منبع: ایندیپندنت